Degoe weg

Lieve familieleden,

Een kort bericht uit Maastricht. Wat is emotie toch lastig !@# Aanleiding voor deze
algemene uitspraak is de ontsnapping van mijn degoe Babbel gisteravond. Toen ik even genoeg had van Heleen van Rooijen in zomergasten te gast bij Joost Zwagerman, liet ik mijn degoes vrij lopen in de vestibule van mijn portiekflatje en ging wat internetten in de woonkamer. De degoe moet toen de deur naar de televisiekamer opengeduwd hebben met zijn neus en achter de radiator langs 80 centimeter loodrechttegen de muur omhoog gekropen zijn op de vensterbank. Het schuine dakraam op tien meter boven de stoep stond open ivm het jaargetijde. En weg was Babbel door de bemoste dakgoot, die haar aan de Andes hebben moeten doen denken.
In mijn emotie van het moment zag ik het somber in: Babbel door de opening van de regenpijp op weg via het riool naar de Maas. En ze houden niet van water maar wel van gaten. Die zie ik nooit meer terug, dacht ik.

Na een nacht vol dromen over ontsnappende degoes zit ik nog enigszins shaky heel vroeg in de ochtend achter het toetsenbord. Babbel zit weer achter mij in zijn kooi en ik vraag mij af hoe skyhigh mijn emoties
gaan als er iets echt belangrijks gebeurt in mijn leven.
Leo